Rozdział 029

Rozdział XXIX

Wspaniały koncert Bagheery

Mowgli wysłuchał uważnie wieści, które przekazał mu Rikki, po czym zacisnął wściekle dłoń w pięść.
- To przerażające! Skrzywdzili Meshuę i jej rodzinę! Buldeo zapłaci mi za to!
- Jeśli chcesz, to z przyjemnością zmiażdżę mu głowę łapą! - zawołał Bagheera - Nie obchodzi mnie, że to niezgodne z prawami dżungli! Przecież można bronić życia swego i swoich bliskich, a to będzie obrona życia mego małego brata!
- W ciekawy sposób interpretujesz sobie Prawa Dżungli - zaśmiał się Baloo - Ale jakimś dziwnym sposobem przekonujesz mnie do tego, że masz rację.
Mowgli tymczasem powoli podniósł się z ziemi i wydał z siebie głośny ryk podobny do wycia wilka. Był to sygnał, aby jego bracia powrócili z obserwacji, gdyż są mu teraz potrzebni. Już chwilę później wszyscy synowie Rakshy przybyli na miejsce gotowi do działania.
- Jesteśmy, braciszku! - zawołał Szary Brat - Czemu nas wezwałeś?!
- Będę potrzebował waszej pomocy! I twojej też, Bagheero! - odrzekł w odpowiedzi chłopiec - Muszę wiedzieć, co ci ludzie, którzy przybyli teraz do dżungli planują. Niby wiemy już wszystko, ale lepiej będzie, jeśli będziemy posiadać więcej informacji!
- Tak mówi doskonały strateg! - zgodził się z nim Baloo - Uważam plan Mowgliego za doskonały!
- Chociaż rzadko to robię, to tym razem muszę poprzeć twoje zdanie - rzekł z lekką ironią Bagheera - Mowgli ma rację. Moglibyśmy tych łajdaków zabić, aby nigdy więcej nie nachodzili naszego Małego Brata, ale tym razem zabicie ich bez uprzedniego zdobycia informacji byłoby głupstwem i złym sposobem na rozpoczęcie naszych łowów.
- Czy to warto pytać, czego chcą ci ludzie?! - zapytał Akru - Przecież to twoi wrogowie z wioski! Chcą cię zabić! Po to tutaj przyszli!
- Sprawa nie jest taka prosta - wyjaśnił Mowgli - Oni uwięzili moich przyjaciół z wioski. Muszę wiedzieć, czy oni jeszcze żyją. Gdy Rikki ostatni raz ich widział, to jeszcze żyli, ale nie wiem, czy już ich nie zgładzono.
- Rozumiem - powiedział Sura zasmuconym tonem, gdyż jako osobnik niezwykle wrażliwy wzruszył się bardzo oddaniem Mowgliego jego ludzkim przyjaciołom - Wobec tego powinniśmy rozpocząć nasze łowy.
- Nic z tego! Tak to poluj sobie sam, mały bracie! - warknął Lura, który palił się do działania i bynajmniej nie lubił podchodów - Taki sposób walki, jaki nam proponujesz, to głupota! Ci ludzie chcą cię zabić, więc ty zabij ich!
- To prawda! - zgodził się z nim Akru - Jeszcze dziś przyniesiemy ci ich czaszki i rzucimy je do twych stóp!
- Milcz, głupcze! - szczeknął na niego Szary Brat - Nie słyszałeś, co powiedział Mowgli?! Zrobimy tak, jak on nam każe!
- A więc mamy wszyscy iść na pewną śmierć, bo nasz mały braciszek jest głupcem?! - spytał Akru.
- Nazwij go tak jeszcze raz, a pożałujesz! - Szary Brat pokazał Akru swoje kły wyszczerzone gniewnie.
- Uciszcie się! Obaj! - krzyknął Mowgli.
Następnie spokojnie podszedł do nich i uklęknął na jedno kolano przed nimi, dotykając ich łbów.
- Wy znacie swoje prawa polowania, a ja znam swoje. Jestem wilkiem, to fakt, ale jestem również i człowiekiem, więc w pewnych sprawach muszę postępować jak człowiek. Jeśli mnie kochacie, bracia, pomóżcie mi w moich planach. Spójrzcie mi w oczy.
Wilki niechętnie uczyniły to, po czym pod wpływem mocy bijącej z jego oczu opuściły wzrok, a następnie zaczęły lizać jego stopy.
- Kto więc będzie dowodził tymi łowami? - spytał Mowgli.
- Ty, mój bracie - odpowiedział Szary Brat dumnym tonem.
Bardzo zaimponowało mu to, w jaki sposób Mowgli stłumił zalążek buntu przeciw swojej władzy w stadzie. Tak właśnie powinien postępować prawdziwy przywódca.
- Wybacz nam, bracie... Zaślepił nas gniew - rzekł Akru do Mowgliego z nieudawaną pokorą w głosie.
- Przebacz nam, braciszku - dodał Lura tym samym tonem.
- Prowadź nas, Mowgli! - szczeknął Sura.

Chłopiec objął radośnie łby wilków każdego po kolei, po czym poszedł ze swoim braćmi, czarną panterą i ichneumonem do miejsca, gdzie ostatnio widziano Buldeo i Garrouma. Lala nad nimi czuwała pilnując każdego ich kroku.
- Czy coś się dzieje? - spytał Mowgli, podchodząc do niej.
Wilczyca spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
- Nie... Jak na razie nie... Chodzą i mamroczą coś w swoim języku, ale nie mam pojęcia, co.
Mowgli pokiwał głową na znak, że zrozumiał, a następnie ustawił się powoli w krzakach i zaczął obserwować obu myśliwych, którzy zmęczeni usiedli pod drzewem, po czym zapalili fajki.
- Powiem ci, że dużo słyszałem o paleniu ludzi na stosach, ale nigdy nie widziałem tego na własne oczy. To musi być wspaniałe widowisko - rzekł Garroum.
- Jeszcze je zobaczysz, kiedy już powrócimy do wioski - odparł Buldeo, pociągając z bukłaka tęgi łyk wina - Przyjdzie na nie cała wieś. W końcu każdy będzie chciał zobaczyć rodzinę opętaną przez złego ducha, jak płonie ona na stosie. Będzie na co popatrzeć.
- Przypomnij mi tylko... Jak to się nazywają ci, co mają iść na stos? - spytał Garroum swego kompana.
- Ten stary to Bougi... Poza nim na stos pójdzie jego córka Mari, jej mąż Neel i ich dziecko Meshua.
- O czym oni mówią? - spytał Bagheera.
- A to nędznicy! - syknął Mowgli, zaciskając swą dłoń w pięść - Miałeś rację, Rikki! Oni naprawdę uwięzili Meshuę i jej bliskich. Zamierzają oddać ich na śmierć Czerwonemu Kwieciu!
- Żeby ludzie zastawiali sidła na ludzi! - warknęła Lala - Tego jeszcze w tej dżungli nie widziałam.
- Obserwujmy ich dalej - rzekł Szary Brat - Być może powiedzą nam coś jeszcze.
- Tak... Słuchajmy uważnie - poparł go Rikki.
- Ten cały Bougi... Jest o ile dobrze pamiętam dość zamożny, prawda? - spytał Garroum.
- O tak - potwierdził Buldeo - Ma on dużą liczbę bawołów, a jego zięć ponoć ma gdzieś schowane złote monety. Gdyby tak wycisnąć z niego przed egzekucją, w którym miejscu je schował, wtedy będziemy bardzo bogaci.
- Na co ci pieniądze? I tak przepijesz większość z nich.
- A co ci do tego? Ważne, że otrzymasz swoją dolę.
- Ale będziemy się musieli podzielić z naczelnikiem i kapłanem za to, że nam pomagają.
- Być może, ale to niewielka cena za zwycięstwo, zapewniam cię.
- Owszem... Tylko, że ja za udział w tej twojej maskaradzie chcę dwa razy więcej niż to było na początku ustalone.
Buldeo patrzył w oczy swojego kompana takim wzrokiem, jakby chciał mu skoczyć do gardła. Opanował się jednak, po czym powiedział:
- Póki nie zabijemy tego wilkołaka i nie przyniesiemy jego głowy do wioski, to niczego nie dostaniemy, więc uspokój się i nie dziel jeszcze skóry na niedźwiedziu. Znajdźmy wpierw tego chłopaka, zabijmy go, a dopiero potem będziemy rozmawiać o podziale łupu.
- Powiedz, Buldeo... Naprawdę uważasz, że ten chłopak to wilkołak?
- Oczywiście, że nie... Choć przyznaję, iż posiada on jakąś moc, której się obawiam. Także lepiej będzie go zabić zanim jej użyje przeciwko nam.
- Szkoda, że nie wziąłem ze sobą mojej niewolnicy.
- A na co ci ona teraz?
- Właściwie to po nic, ale ona chyba przyjaźni się z tym szczeniakiem z dżungli, więc możliwe, że przyjaźni się też z jego bliskimi.
- Do czego zmierzasz?
- Do tego, że Shanti może nam pokrzyżować nasze plany.
Buldeo parsknął śmiechem.
- Daj spokój, to tylko głupia niewolnica. Co ona może zrobić?
- Nie lekceważ jej, Buldeo. Dla pewności przydzieliłem ją do służenia kapłanowi póki nie wrócę. Lepiej niech ma ją na oku.
- Jak uważasz, Garroum. Tak czy inaczej jeszcze będzie się trzeba jakoś wytłumaczyć Anglikom z tego, co robimy.
- Nie muszą oni o tym wiedzieć, chociaż oczywiście ryzyko odkrycie przez nich tego faktu istnieje. Musimy więc działać w sekrecie. W końcu ci głupcy zakazali wielu naszych obrządków, jak również palenia czarowników na stosach.
- To prawda, ale myślę, że i na to też jest wyjście. Gdyby coś poszło nie tak, naczelnik zaświadczy, iż Bougi z rodziną zmarli na wskutek ugryzienia węża. Oni przecież tego nie zdołają sprawdzić.
Mowgli zacisnął pięść ze złości, po czym uznał, że dość już usłyszał, a następnie przekazał swoim przyjaciołom nowiny, jakich się dowiedział:
- Musimy się spieszyć, bo Meshua i jej bliscy zginą, kiedy ci łajdacy powrócą do wioski.
- Wobec tego musimy ich zatrzymać w dżungli jak najdłużej - zauważył Rikki.
- Właśnie - zgodził się z nim chłopiec - Rikki, idziemy do wioski! Nasi przyjaciele tam na nas czekają!
- Chwileczkę! Nie pójdziesz tam sam! - szczeknął Szary Brat - Ja idę z tobą, mój bracie!
- I ja także - dodał Akru - Jeśli masz się narażać, to tylko razem z nami u boku.
Wzruszony chłopiec uścisnął łby obu basiorów.
- Dobrze, ale reszta zostaje tutaj i pilnuje ich. Spróbujcie też zatrzymać ich jak najdłużej w dżungli.
- Zgoda, ale w jaki sposób? - zapytała Lala.
- Zaśpiewajcie im jakieś nasze pieśni bojowe - powiedział Mowgli - Nie chcę, aby oni stanęli przed wrotami wsi zbyt wcześniej. Zatrzymajcie ich tu najdłużej, jak to tylko możliwe. Bagheero, pomóż im, proszę. Daj tym ludziom poznać jedną z twoich pieśni myśliwskich.
- Och, do czego to doszło?! - jęknął Bagheera - Żebym ja, wielki łowca, musiał przyśpiewywać do snu tym nędznikom? Ale cóż... Skoro przyjaciel prosi, nie odmówię, choć chętnie bym każdemu z nich rozbił łeb moją łapą.
- Nie tylko ty - poparła go Lala - Nienawidzę tych, co zdradzają własne plemię i gdyby nie prawo dżungli...
- Ale ono istnieje i musimy je przestrzegać - rzekł Mowgli stanowczym tonem - Ruszajcie więc, przyjaciele! Gdy się już ściemni postarajcie się, aby choć jedno z was było w pobliżu wioski i czekało na wieści ode mnie. Jak wszystko się uda, będę na was czekał w miejscu, gdzie Szary Brat czekał na mnie wtedy, gdy polowałem na Shere Khana.
Basior doskonale znał to miejsce, więc wyjaśnił wilkom i panterze, o jaki teren chodzi.
- Udanych łowów, przyjaciele! - zawołał Mowgli, po czym zniknął w gęstwinie z wiernymi kompanami.
- Udanych łowów, Mały Bracie! - odpowiedział mu Bagheere, po czym rozpoczął swój najbardziej ponury koncert na świecie.
Chwilę później dołączyli do niego Sura, Lura oraz Lala, którzy nie bez satysfakcji okazywali w pieśni swoją niechęć do obu myśliwych.